Edebiyat

1906’da Adapazarı’nda doğan Sait Faik Abasıyanık, edebiyatımızda “sokaktaki insanın yazarı” olarak anılır. Onun kaleminde balıkçılar, kahve köşelerinde oyalanan işsizler, hamallar, çocuklar ve bazen de küçük sevinçlerle yaşayan sıradan insanlar hep

İnsan, en çok kendi yüreğinin sesini duyar. Kendi yarasının sızısını, kendi açlığının gölgesini, kendi korkusunun terini… Karşısındaki, başka bir dünya kadar uzak, başka bir mevsim kadar yabancıdır. Onun gözyaşı, dudak

Bazen en güçlü söz, hiç söylenmeyendir. Bazen konuşmamak, en çok şey anlatan eylemdir. Sessizlik… Bir köşede otururken, pencereden süzülen ışıkta yüzünüze düşen düşünceler gibi ağır ama huzurlu bir hâl taşır.

ani krizler, kalp sızısı ve teslim olduğum bu karanlık. yaşamak işi bu kadar zor olmamalıydı, tuttuğum kalem bir kor olup avuçlarımda canımı yakmamalıydı. bu acı tanımadığım, bilmediğim, oturup anısına bir

Hoşgörünün babası Mevlana hiç uğramamış bu topraklara, sevginin mucidi yunus emre hiç geçmemiş bu coğrafyadan… vallahi geçmemiş billahi geçmemiş. Karı deyip horlandı, yıllarca şu saygı denen haslet bizim illere uğramadı.

Suphi Efendi, kendisine hiç bitmeyecek gibi gelen denize umutsuzca bakıyordu. “Sonun bucağın yok ama hiç cömert değilsin!” diye mırıldanmaya başladı. Kendini, döşemeye yavaşça bırakarak yan tarafta duran suya uzandı. Bir

Her şeyin çok fazla göründüğü ama hiçbir şeyin yeterli olmadığı halini biliyor musunuz? Saatler süren acı tatlı tembellik, acı verici günlere katkıda bulunur. Nefes alıyorum, nefes veriyorum. Gözlerim, cep telefonuma

Sana sevgimden bahsetmeyeceğim, çünkü ne hissettiğimi bende bilmiyorum . Ama özlediğimi söylememde sakınca yoktur umarım… Çok özledim. Yanımda olabilseydin sana sarılır mıydım? Belki hayır ! Biliyorum her baba-kız gibi bir

Bazen ne düşündüğünü bilemez insan. Nerde olduğunu, ne yaptığını, hangi yolda olduğunu… sadece gitmek zorunda kalır, yolun yokuşluğunu göremez, düzlüğünü de, Ama o yolda iyi olmak zorunda kalır çünkü iyi