Duvardaki Göz 

İnsan, en çok kendi yüreğinin sesini duyar. Kendi yarasının sızısını, kendi açlığının gölgesini, kendi korkusunun terini… Karşısındaki, başka bir dünya kadar uzak, başka bir mevsim kadar yabancıdır. Onun gözyaşı, dudak kenarında bir damla tuzdan ibarettir; onun ne için ağladığını sormak yerine, damlanın düşüşünü izler.

Bir insan, başka bir insanı anlamadığında, aralarında görünmez bir duvar örülür. Bu duvar, taş ya da tuğladan değil; suskunluk, umursamazlık ve kendi dünyasına kapanmış düşüncelerden örülmüştür. Duvarın öte yanında biri fırtınalarla boğuşur, ama burada rüzgâr esmez.

Empati yoksunluğu, kalbin körlüğüdür. Kör bir kalp, en parlak acıyı bile göremez. Başkasının nefesini, umutla ya da korkuyla titreyen sesini duymaz. Oysa dinlemek, anlamanın yarısıdır. Dinlemek, sessizlikte bile kalbin atışını fark etmektir.

İnsan anlamayınca, karşındakini bir “hikâye” olmaktan çıkarır, onu sadece bir “görüntü”ye indirger. Sesler, kelimeler, hatta çığlıklar bile bir fon gürültüsü gibi gelir. Böylece insan, insan olmaktan uzaklaşır.

Bir gün, biri çıkar karşına. Gözlerinin içine bakar, içindeki fırtınayı okur, kelimelerinin altındaki kırıkları görür. İşte o an anlarsın: Duvar dediğin, senin ellerinle örülmüştür. Ve yine senin ellerinle yıkılabilir.

Anlamak, bazen hiçbir şey söylememektir; sadece var olmaktır, orada durmaktır. Kalbinle bakmak, gözlerinle değil. Çünkü insanı insan yapan şey, yalnızca kendi hikâyesini bilmek değil, başkasının hikâyesinde de biraz kendini bulabilmektir.

Ve empati, işte tam da budur: Kendi nefesinden bir anlığına vazgeçip, başkasının ciğerlerinde hayatı hissetmek.

Yazar Mehmet Ortaç

Dijital Pazarlama Uzmanı