içinde

Sonbahar

Hüzün mevsimidir sonbahar. Gidişleri ve kaybedişleriyle. Gönül ağacından düşen yaprakları tutamazsın, bir daha yeşermez aynı yerden kurur kalır bir yanın.

Mevsimler gelir geçer, ben hep sonbaharda asılı kalırım. Oysa ben yazı severim. Yemyeşil ağaçları, rengarenk çiçekleri, kuş cıvıltılarını…

Gel gör ki, olmuyor, yüreğimde kanadı kırık kuşlar var. Sararmaya yüz tutmuş yapraklar. Gönül telini titreten kaybedişler. Hüzünlü şarkılar mırıldanıyor derinlerde bir yerlerde minik bir kız çocuğu.

Kabuk tutmuş yaralarım var benim, kanatmak istemediğim. Her düştüğümde ayağa kalkıp geçer dediğim, sarmadığım.

İzleri kalmış diz kapaklarımda düşüşlerimin. O anları hatırladıkça gözlerimden yaşlar boşalır sağanak yağmurları andıran.

İçimde fırtınalar kopar tsunami etkisi yaratan. Ve geriye kalan darmadağın…

Yazar Eda ERDOĞAN

Herkesin gökyüzü kendi içindedir.

Bir yanıt yazın

yozgat-düğünü

Yozgat Düğününe Gitmediyseniz Düğüne Gittim Demeyin

megastar-tarkan

Tarkan’ı Megastar Yapan 11 Neden