Yolculuk.

Çocukken doğum günümde geldi Ömer Seyfettin’den yalnız Efe kitabı. Okudum çocuk aklımla bir şeyler anlamaya çalıştım. Ne kadındım ne KEZBAN ne de efeydim. Hoşuma sadece yalnız kelimesi gitmişti. Merakımı yalnız kısmı cezbetmişti. Yani asil bir duruş muydu, asosyal olmak mıydı veya lüks müydü yalnızlık. Başarılabilir bir şey miydi? Özgürlük müydü ya da? Hep denedim kendi yolumda gitmeyi, arada sırada rüzgarda mum oldum ama direksiyonu hep kırdım son ana kalsa bile.

Yaşadıkça daha iyi anladım mecburiyet değil tercihti yalnızlık. Yalnız çıktığım bir seyahatten yalnız olarak dönerim. Yalnızım her zamanki gibi olmasa da sıkça olduğu gibi. Atmışım küfelerimi durduğum her durakta. Kurduğum her kampta. Hafiflemişim. Neden Yalnız? Yok şurada duralım mı, yok şunu mu yesek, yok şurada mı konaklasak. Müziği değiştirir misin, sesini kısar mısın biraz yavaş kullanır mısın, mısın mısın stresi olmuyor en azından. Ya da yanına alıp yalnızlığını paylaştığın insanın haketmediğini anladığındaki duygu durumunun mesela.

Eksisi de yok mu var. Düşünüyor insan ıssız saatlerde yolda yolakta kalıp başına neler gelebileceğini ya da kötü zamanlarının olup  başa çıkıp çıkamayacağını. Ha yanımda ihtiyacım olandan fazla şeyler bulundururum hep orası ayrı.

Çok uzatmadan sadet; yalnız çıktığım seyahatlerden birinden dönüyorum. Görevden yeni çıkmış bir polis memuru denk geldi Ereğli makasında. Vakit geceydi. Dedim alayım yol arkadaşım olsun sohbet edelim, ailesinin yanına ulaşsın hayıra gireyim. Kısa bir selamlaşma tanışma faslından sonra biraz birbirimizi tanıma işte birazda amacımıza uygun olsun deyip sohbet ederek km leri tüketmeye başladık. Tabi beni tanımıyor arada uyuma haa diye söyleniyor. Acaba ne zaman çimdikleyecek diye bekliyorum.;)

Hareketli hareketli yol alırken uyuma uyuma diyen yol arkadaşımın birden müziği değiştirelim şunu dinlesek daha mı iyi olur, klimayı kısar mısın gibi istekleri gelmeye başlıyor. Bir yerleşiyor yeni evi gibi. Bende uysal biriyim daha doğrusu görüntüm tavrım öyle. Başlıyor yüklenmeye. Konsoldaki sigara paketine uzanıyorum bir sigara yakacak oluyorum aaaa birde demiyor mu ben sigaradan rahatsız olurum.

Özgür ruhum tehdit olarak algılayıveriyor hemen yanı başımdaki yolcuyu. Küçümsemek için ya da hakir görmek için söylemiyorum bunları ama sen değil mi misin acaba yarım saat evvel  amacı sağ salim eşine çocuklarına kavuşmak, sıcak yatağına kafasını koymak olan, birisi gelsede beni üniformama güvenip aracına alsa diye belki rabba dua eden yol arkadaşım. Muhteşem yüzyıl köşemden çıkmış gelmiş gibi 4. Murata bağlamanın ne anlamı var dimi?

Ben bütün bunları düşünürken hafif gülerek şimdi ben sigara içemeyecek miyim diye sormuş bulundum.  Yol arkadaşım kendinden emin bir şekilde zaten araçta sigara içmek yasak içersen ceza yazarım sana deyip ağzıma acı biberi sürüverdi 🙁 O acı ile bir baktım tünelden önceki son çıkış yazıyor boş dolu tankerler için. Görüyor musun ne yazıyor? Çok zeki birisi sanırım evet o tabela tankerler için bizim için değil 🙂 cevabını yapıştırdı. Bende tanker olmuşum be arkadaşım sayende deyip çıktım otobandan.

Ne yapıyorsun neden çıktın yol uzadı diye hayıflanırken az sabırlı ol anlatacağım diyorum. Kendinden emin arkadaşım birden panik yaptı artık kafasında neler kuruyorsa. Seri katil falan olduğumu düşündü herhalde. Belinde silahı var nefsi müdafaadan yırtar halbuki. :)) Düşünemedi sanırım o an.

Neyse vardık ulukışlaya durdum müsait bir yerde. Sordu sıkıntı ne. Senin için yolun sonu sayın arkadaşım sana bol şans diyerek inmesini istedim. Tabiki onun bana yakıştırmış olduğu kibarlıkla. Benim gibi birinden gelen  harekete verdiği tepki nassı yani oldu. O kadar şaşkındı ki gülmemeye çalışıyordum. O şaşkın haline değil aslında kendi tavrıma. Lan ne manyak adamsın oldumu şimdi hocam diyerek. Yanlış olan onu kısa bir zamanda olsa hayatıma almamdı. Gerçek olansa yolumu uzatmış olmamdı sadece o gece.

Neyse işte demem o ki; yolculuk mu her ne şekilde olursa olsun uyumlu insanlarla olsun. Özgürlüğünden vazgeçecek kadar değer bulacağın. Rastgele deyip oltanı atmayacağın:)))