Sekiz Mevsim

Sekiz mevsim geçti. Ne toprağım çiçek açtı ne yapraklarını döktü ağaçlarım. Yokluğunu coğrafyama taşıyan zemheriyi bile çok gördü Tanrı. Belki bir ömür devirdim oysa bin ömüre denkti sabaha zor kavuşturduğum o geceler. Ama denk olamadı ömrüm, ömrüne.

Öldüğüm her gün, seni öldürdüğüm her gün bir başkasının yanında doğdun yeniden. Güneşin onun coğrafyasını ısıttı, onun karlarını eritti. Oysa ben buz kesmeye dahi acizdim. Yerli yersiz zamanlarda yokladı hatıran; bir kurşun, bir kurşun daha diyerek. Biri kalbime, biri beynime. Onlardı katilim, sen değil. Evet yaşıyorum ama aldığım hiçbir nefes gülüşüne denk değil.

Kalemim ve adressiz mektuplar yoldaşım oldu şimdilerde. Adressiz mektuplar ölüme yazılıyor, sana değil. Ama bilirsin, ölüm senden büyük değil.

Ölüm senden büyük değil, biliyorum. Çünkü her gece seni bir daha görememe korkusuyla dönüyorum kapısından. Anladım artık, ölünce kavuşamazmış herkes sevdiğine, ölünce sevemezmişsin beni yeniden.