Mediha Dinçyürek
Sessizliği sessizce dinleyenlerin kitabını bitirdim az evvel!
Her musiki sesin değil de sessizliğin bir taklidiymiş. Ne garip ismi “Suskunlar” olan bu kitap aslında bize musikiden bahsetmekte. Musiki üstadları, mevlevihâneler, hayaletler cinayetler, semazenler büyüleyici ney sesleri eşliğinde yerleştirilmiş kurgunun içine. Kitabı okurken öyle cümlelerle karşılaşıyor ki insan o ney seslerini İstanbul sokaklarında duyar gibi oluyor.
Kahramanlar da çok ilginç kitapta. Mehter takımında kös çalan Kalın Musa, oğlu Veysel ve torunları Davut ile Eflatun ana kahramanlar. Hele Eflatun… Sırf onunla tanışmak için bile okunur kitap.
Yardımcı kahramanlar da var tabi olayları birbirine bağlayan. Bunlardan aklımda en çok yer eden tıpla uğraşan sahte hekim Rafael.
Rafael’in anlatıldığı kısım kişisel pisliğin tasvir iydi resmen. Okurken pislik içindeki Rafael dikiliyor insanın karşısına. Bir ara kitabı iki parmağımla tuttuğumu hatırlıyorum o kadar etkiliyor tiksindiriyor insanı.
Musikinin haram olduğu düşüncesiyle cinayetler işleniyor kitapta. Musiki de şarap gibi sarhoş edermiş insanı. Şarap haram ise musiki de haram olmalıymış. O halde haramı işleyen musiki üstatlarını kurban etmek gerekmiş. Öyle de olmuş. Ölümsüzlüğe musiki ile ulaşacağına inananlar bu uğurda can vermişler.
İtiraf etmeliyim epeydir okurken bu kadar zorlandığım, olayları bağdaştırıp kişileri kafamda oturtamadığım bir kitap olmamıştı. Ama direndim. Olayların ilerlemesine müsade ettim. Meğer ki bütün karışıklık son sayfalarda çözülecekmiş. Kitabın son bölümü herkesi yerine oturttu. Her olayı birbirine bağladı.
Okuması zor ama okuyup bitirdikten sonra anlamlandırılan kıymetli bir kurgu.
Şunu demeye çalışıyorum. Bu kitabı herkes okuyup bitiremeyebilir. Ancak okumayı hayatının vazgeçilmezi haline getirmeyi başaran insanlar için hafızalarında yer edecek türden bir eser.
Kitaptan çok beğendiğim bir alıntı da yapayım.
“Kulak eğer gerçeği anlarsa gözdür.” Mevlana-Mesnevi
