içinde

OKB miyim?

Ne olur yardım edin diye bağırabilirim; çünkü bambaşka bir konuda yazmak için bundan 5-6 saat önce bilgisayar başına oturmak için salona yöneldiğimde masa üzerindeki parmak/el izleri, klavyedeki tozu görünce tüm evi önceki gün dip bucak temizlememe rağmen yine temizledim. Bir saat sonra yine buram buram her yerin toz olacağını bilmeme rağmen yine cebimde toz bezi ile gezdim. Bir süredir cebimin kenarında toz bezi taşıyarak geziyorum evde. Boyut atlamaya başlıyor bu takıntı… Beni çok gergin, stresli ve sinirli biri yapmaya başladı. Geçen gün kızım okulda teneffüste arkadaşlarıyla oynadığı bir oyundan bahsediyordu. 

-Bacaklarımı kocaman açtım anne.

-Dikkat et, birden yaparsan bacakların ağrır.

-Yavaş yavaş açtım.

Tabi ben kızımı o hareketi yaparken kafamda canlandırıyorum, evde bu hareketi yaparken elini yere illa ki koyar. Tabi benim sinir krizi geçirmeme son iki soru kalmıştır.

-Ellerin neredeydi? Doğruyu söyle.

Duru, yalan söyleyemez, sustu… Anladım yere koyduğunu ve dua ederek sordum. 

-Oyun bittikten sonra ellerini dezenfekte ettin mi?

Duru, yine sustu ve bedenimdeki tüm sinir hücreleri beynime koştu. Sanırım odadan çıkmasaydım onu dövebilirdim. Evet kızıma şiddet uygulayabilirdim; işte bu yüzden yardıma ihtiyacım var. Kendi kendime söylendiğimde sorun yok. Eşim de kızım da susar; ben her yeri mis gibi ettikten sonra zaten rahatlarım. Az önce o tozla kavga eden, evin camına, koltuğun dağınık yastığına küfreden ben değilmişim gibi pamuk gibi olurum. 

AVM’de çocuk gözlüyorum, sağ sola ellerini sürmüş; o elleriyle bir şeyler yiyen çocuk gördüğümde titriyorum. Bastıramıyorum bu duyguyu. Her akşam yatmadan önce temizlik videoları izleyerek uyumaya başladım. 
Terapi gibi.  Evdeki tüm gereksiz eşyaları o kadar çok atmak istiyorum ki ama bir taraftan da sapasağlam eşyayı niye atayım diyen tutumlu tarafımla çelişiyorum.

Bazen ağlıyorum klozet üzerinde toz görünce. Sinirlenip vuruyorum; birkaç plastik eşyamı yamuk duran halıyı görünce ya da yatak odası kapısı arkasına asılan dünya kadar kıyafeti görünce kırmışlığım var.

Artık beni yoruyor; çok hastayken bile duramıyorum. Bu takıntıya yakalanıp kurtulan varsa beri gelsin beni de kurtarsın 😢

Yazar SMYRNA

Siz Ve Biz Blog Editörü
Always Hope But Never Expect - Adana

Bir yanıt yazın

Ya Kalbimiz Donarsa?

20 Yıl Önceki Halinize Ne Söylemek İsterdiniz?