Asuman ATAGÜN
Arka arkaya ne kadar çok acı haberler aldık bu günlerde. Dualar ederek beklemiştik onlardan güzel haberler duymayı… Olmadı… Yine koruyamadık çocuklarımızı. Yine yandı anaların yüreği… Yine ağladı milyonlar.
Önce Eylül gitti bütün masumluğuyla. Şimdi de Leyla… Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki “Ölürken çok acı çekmemişlerdir” inşallah der hale geldik… Oysa ki onlar annelerini, babalarını göremedikleri ilk anda başlamışlardır acı çekmeye…
“Çocuklara işkence yapılan bu dünyayı sevmeyi, ölünceye kadar reddedeceğim.” diyen Albert Camus
“Ne zaman bir çocuk ölse, gözü evlerinde, annesinin kavurduğu helvada kalır.” diyen Sunay Akın
“Ben isterim ki! Bulutlar ağlasın, ama çocuklar ağlamasın…” diyen Ataol Behramoğlu
Karamazov Kardeşler’de “Bir çocuğun ölümünü görmektense evrene geliş biletimi iade etmek isterim…” diyen Dostoyevski yanılıyor olamaz değil mi?
Bir gün diyorum herkes mutlu olsa… Çocuklar ağlamasa… Canları yanmasa… Savaşanlar kahrolsa, kötüler yok olsa! O gün de bugün olsa…
Koskoca dünyaya küçücük bedenlerini, dünyalar güzeli çocuklarımızı, büyük hayallerini sığdıramıyoruz. Olmuyor, yapamıyoruz biz bu işi. Artık kopsa da olur kıyamet, zira dünyada yaşar olurduk cehennemi…
Toprak utandı çocukları bağrına basarken,
Kuşlar utandı masmavi gökyüzünde süzülürken,
Ağaç utandı
Çiçek utandı
Bu neyin nesi diye
Gül utandı rengini kan kırmızıdan aldı diye
Barış utandı kanatlarına ölü çocuklar takıldı diye
Bir insanoğlu utanmadı yaptığından..”
Ayşe AKDOĞAN
