Tezatlar Dünyası

Okuyamadım hayatı, ben istesem de okutmadı tamamıyla

Okudum fırsat buldukça ama bu seferde anlamama izin vermedi hayat.

Çıktım geniş odamın dar kalıplı kapısından,

Büyük dertleri olan küçük dünyaya

Yürüdüm beyaz gölgemin beni aydınlattığı yollardan.

Dilsiz birinin şarkısını duyuyor kulaklarım,

Kör birinin kalbimi gören bakışını görüyorum,

Konuşamayan köpeğin ders veren çığlığı beni hizaya sokuyor.

Çok duramıyorum bu bilinmez bilgi diyarında

Akşamı aydınlık, gündüzü karanlık semt mahallesi burası

Ne varım diyorum ne yokum, sadece: “aslında ölüyüm de nefes aldığım için yaşıyor gözüküyorum” diyorum.

Özgürüm kafesimde herkes karışıyor hayatıma bir ben karışamıyorum.

Sıkılıyorum eğlence faslından, coşuyorum yalnızlık partisiyle

Tek diyeceğim, geliyor içimden bir ses: “Bu tezatlar dünyasında kim doğruydu ya da doğruluk var mıydı ki?”