Küçük Bedenim

Sanıyorum ki, küçük bedenim ağır geldi omuzlarına. Sanıyorum ki, o küçük dünyanda beni sığdıracak bir yer bulamadı ellerin. Sanıyorum ki, çok çabaladın beni sevmek için; yorgun düştün, pes ettin. Kabullenmek istemiyorum beni sevmediğini. Artık omuzlarım yukarıda, başım dik yürümek istemiyorum bu yolları. Sırtımdaki o kamburu saklamak istemiyorum. Kahkahalarımın arkasına saklandığım günlerin gecesinde kendimi hayalinin dizlerinde bulmak istemiyorum…

Baba, ben çok yoruldum. Çok gücendim. Artık güçlüyüm nâraları atmak istemiyorum. Kırk sene gibi yaşadığım şu yirmi senenin, bir gününe dahi uyanmak istemiyorum. Çek kurtar beni şu hançerlerden, bir kere olsun sıvazla sırtımı. Yalan da olsa burdayım de, yalan da olsa beni sevdiğinden bahset bir gece. Bir masal anlat bana, bilmiyorsan masallar uydur. Kırmızı Başlıklı Kız, Pamuk Prenses’i ziyaret etsin, büyükannesini değil; prens ayakkabıyı Kibritçi Kız’a giydirsin, Kül Kedisi’ne değil… Yeter ki duyayım sesini bir gece, kapatmadan gözlerimi. Yeter ki kokun doldursun ciğerlerimi.

Hatrımda kalan kadarıyla, sigara-çay karışık kokardı nefesin; her sabah traşlar sakallarını, güzel bir koku sürünürdün tenine. Gömleğin ütülenmemiş de olsa bayağı fiyakalı dururdu üstünde. Kalem tutmaktan kararırdı ellerin, gözlerin yorgun düşerdi uzun uzun izlemekten kağıtları. Ben ise bir yerlerde gururlanırdım seninle, “bakın bu adam benim babam, çok güzel resim yapıyor!” diye.

Aslında bakarsan hala öyle anlatıyorum seni, seni tanımayan insanlara. Tanıyanların yanında açamıyorum bahsini, onlar da biliyor bulduğum ilk omuza yıkılacağımı, onlar da biliyor nefret dediğim o duygunun ardında nasıl mahvettiğimi tüm hayatımı. Duymak istemiyorlar seni, bırak duymasınlar.

Hepsinden farklı bu satırlarım, nefretle değil, özlemle anıyorum adını. Seneler önce pes ettiğin gibi ben de pes ediyorum,
Beni affet anne,
Beni affet baba,
Seni çok özlüyorum.