Kelebek Etkisi

Koca bir kara delikti gözlerin beni içine çeken. Korkardım o karanlıkta kaybolmaya. Engel olamazdım nedensiz kendime. Sonra bırakıverdim her şeyi kapıldım rüzgarına. Ne güzel gülerdin bana be sevgili. İçim çekilirdi sana bakarken. Kıyamazdım, doyamazdım. İlk aşk dedikleri bu muydu? Dünya dönmeyi bırakırdı seninleyken; etrafımızda dönerdi yörüngesini değiştirip. Ne sevdim seni be sevgili. İçimdeki kelebekler havalanırdı. Kalbim sadece seninleyken atardı sanki. Herkes imrenirdi bize, bu nasıl aşk diye.

Sonra ne mi oldu, ayrı düştük be sevgili. Her mevsim sonbahar dallarım kırık, yapraklarım sararıp dökülmeye yüz tutmuş. Önce hayatından gider sonra gönlünden dediler. İnandım, tıpkı aşkımıza inandığım gibi. Gönül evimden hiç gitmedin be sevgili. Ne gittin ne de tam kalabildin. Sonra bir baktım boş o odacıklar üstünü örttüm üşümesin sevdam diye.

Seneler sonra göz göze gelmek sevgili. Kelebekleri uçurur mu yeniden, kabuk tutmuş yaraları kanatır mı? Kafanı kaldırıp bir kez daha göz göze gelmek isterken korkar mısın? Yirmili yaşlara geri döner miyiz? Utangaç, yanakları kızaran sana doyamayan o kız çocuğu geri gelir mi? Gözlerin dalar mı anlamsızca, dizlerinin bağı çözülür mü? Yine o koca kara delik içine çeker mi insanı? Hala aynı bakar mı bir adamın gözleri? Çek bakışlarını üzerimden be sevgili. Ezildim sensizlikten. Yerin hala boş, seni beklemiyor ama bir kez daha anladım ki sensiz de olmuyor.

Ne çok sevdim seni be sevgili. Giderken demiştin ya ben hep senin hayatında bir yerlerde olacağım diye, git ne olur bu seferlik tutma bana verdiğin sözü. Bırak da bu kız çocuğu büyüsün artık. Bırak da yüreğinde ki kelebek etkisinden kurtulsun…