Gönül Köprüsü

Gönülden gönüle yol var dediler. Öğrendim, bildim, aldım seni en gizli köşeme koydum. Geçerken saatler ardı ardına, senden kalandı yadigar işte gün sonunda ,bir avuç mutluluktu elimde kalan.. Huzur hangi dağın ardında? Mutluluk kaç km uzakta? Yollar çıkar mı güneşin memleketine? Sorular biter mi son nefesten önce?

Gönlümle oturdum da hüzünlendim o yerde,
Sen nerdesin, ey sevgili, yaz günleri nerde!
Dağlar ağarırken konuşurduk tepelerde,
Sen nerde, o fecrin ağaran dağları nerde!
özleyen_Yahya Kemal Beyatlı

İnsan bir zaman sonra gönlüyle konuşur, sevdiğinin yüzünü görmez. Bakarsın da gözlerine, gönüldür gören. Yüreğini bilirsin, ona konuşursun. Beden değildir artık görünen. Hele yıllar geçmişse nasıl göründüğünü bile bilmez insan. Sevdiğini sevmiştir öylece, sonrası mı? Sonrası uzun bir yol..Keskin virajlar, uçurum kenarları, çıkmaz sokaklar, bazen bulutların üzerinde, bazen keskin hızlı bir inişte.. Hayat kalpte yaşanıyor neticede..

Peki, ilk gönül mü sevilen yoksa beden mi? Bedense, güzellik yok olunca geçmeyen yürek yangını neyin nesi? Gönülse sevilen, gözleri bağlı sevmeli insan. Ama bir dolu riya her şey.. Bir anlamı olmalı yaşanan her şeyin, her anın. Ömrünün neresinde duruyor insan? Sonunda mı? Ortasında mı? Ayrılığa gebe yada mutluluğa paketli günün öncesinde mi? Bu kadar bilinmezlikle yaşarken, o halde söylenecek tek kelam; Dem bu demdir!

özleyen_Yahya Kemal Beyatlı

En sonunda kaldık baş başa. Sen ve ben. Her günün sonunda hesabı kapatabilmeli. Pişman olmadan yaşayabilmeli. Ey gönül! Söyle şimdi nasıl kapatmalı bu defteri? Hani yürekti en doğru sözün sahibi? Duyduklarım doğru ise benim bu zamana kadar yaşadığım neydi? Yine de bugün senin dediğin gibi olsun. Behçet Necatigil’in dediği gibi:’Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi, Kalbinizi dolduran duygular, Kalbinizde kaldı.’
Kalmasın..
Dem bu dem ya, varsın bu dem de böyle olsun..