“Aramızda Kalsın” Tadında Bir Yorum

Karantina insana neler yaptırıyor neler… Kimisine evde ekmek yaptırıyor, kimisine mutlu olmayı öğretiyor. Kimisine bir hobi edindiriyor, kimisine de kitaplıktaki bütün kitapları okuma fırsat veriyor. Ben son gruptaki insanlara giriyorum anlaşılan.

En sonki yazılarımdan birinde Alişan Kapaklıkaya ile nasıl tanıştığımı anlatmıştım; sırf evde kitapları var diye ve kitap kargolarımın hala gelmemesi üzerine “okumak zorunda kaldığım” son kitabını da yorumlayayım bari… Zaten muhtemelen yazarın okuduğum son kitabı olacak. Bir dahasını göze alamam, kitaplarını da almam açıkçası.

Bir öğretmenin zorlu ve buruk hikayesini konu aldığı bu kitabında yazarın akıcılığına diyecek hiçbir şeyim yok. Oldukça akıcı… Olayları merak edip ilginç bir şekilde kendini okutturuyor kitap. Ama olaylar da öyle böyle değil, bir göktaşı düşmemiş öğretmenin başına. Mutlaka bu kadar zorluk yaşayan, ‘hep mi onların başına geliyor bunlar’ denilen insanlar vardır ama kitaptakiler biraz abartı geldi bana. Herkes bu kıza aşık oluyor, herkes bu kızdan başka şeyler bekliyor, herkes bu kıza hemen evlilik teklif ediyor. Hadi hepsi oldu diyelim, bütün olaylar o kadar yüzeysel anlatılıyor ki daha bir olayı sindiremeden başka birine geçtiğini fark ediyorsunuz. Ayrıca kitap kitap değil; tam bir isim ansiklopedisi… O kadar çok isimle, yeni kişilerle karşılaşıyorsunuz ki hiçbirinin sonunun ne olduğunu bilmeden bitiriyorsunuz kitabı.

Kitabın tek güzel tarafı; o kadar sorunlu bir öğrencilik hayatı olan bir kişinin deyim yerindeyse bir baltaya sap olabilmesi sanırım… Gerçi mesleğini eline alınca da sorunları bitmiyor ama problemli öğrenciler için umut teşkil ediyor bu durum.

Kısacası “Aramızda Kalsın”ı aramızda kalsın ama hiç beğenmedim. Daha güzel kitaplarda görüşmek dileğiyle…