Adressiz

Kimsesizliğin ortasında, katilime duyduğum hasretle alev alıyor ciğerlerim. Ellerim buz kırağı, dokundum baharı yok ediyorum. Yok ettiklerimin hemen ardında yok oluyorum. Ne yaşadığımı bilirim, ne yaşattığımı seni. Her mısram cesedine yazılır, varlığının adı sadece zihnimde anılır. Bilirsin, bazen yaşıyor gibi gözükmek için öldürmek farzdır..

Sahi, ne kadar oldu gideli? Asırlar geçmiş gibi geliyor bana, asırlardır ateşler kusuyorum yollarına. Döndüğüm her köşeden şarampole yuvarlanıyorum, parçalanıyorum, kırılıyor umudum bilmem kaç yerinden. Bunlar sorun değil, sorun ne biliyor musun? Yaşıyorum. Sana ve beni içinde öldürdüğün her güne kafa tutarmışcasına!
Sol yanında nefretimi büyütüyorsun, sol yanımda enkazından kurtulamıyorum. Günlerdir bir yudum gülüşüne muhtaç, bitmiş, tükenmiş.. Ama yaşıyorum.

Bir kaç ses duyuyorum, senden vazgeçme üzerine söylenmiş ihtimalleri sıralıyorlar. Ne yazık bilmiyorlar, içimde sana dair yaptığım ihtilallerin, tüm ihtimalleri dar ağacına sürgün ettiğini. Sorma şimdi, ölüme sürgün mü olurmuş diye. Nereye sürülürsen sür, bilirsin, ölümdür er geç kavuşacağın.

Sevgilim, unutalım ölümü kalımı. Söyle, yüzün hala dönük mü güneşin battığı yere? Hani bir zamanlar ben doğardım ya gecelerine, güneşin battığı yerden. Geçiyor musun hala o sokaktan, uğruyor musun o parka? Oturup o banka, konuşuyor musun saatlerce benimle? Hiç düşüyor muyum hatrına, beraber yürüdüğümüz kaldırımlarda? Dolduruyor muyum boşluklarını zihninin? Kafayı yiyorum ben burda bıraktıklarınla. Yalanmış, gözden ırak olanın gönülden ırak olduğu.

Gözümden ırak, gönlüme diyarsın.
Gözümden ırak, gönlüme tuzaksın.
Boşverelim şimdi,

Sahi, kaç asırlık sızısın?