Olmalı Mı, Olmamalı Mı?

Beraber susabileceğin biri olmalı hayatında. Başını omzuna koyup, aynı noktaya bakmanın huzuru kaplamalı benliğini.

İnsan kalabalığından, şehrin gürültüsünden arınmalı, dipsiz kuyulara inmeli belki; tek hamleyle çıkmalı o kör kuyulardan sonra.

Geride bıraktıklarının hüznünü tek bir omuzda yaşamalı, beraber susmalı. Suskunlukları çok şey anlatmalı birbirine. Bir bakışla çözmeli şifrelerini. Emeklerini, birikimlerini paylaşmalılar sessiz ama sonsuz.

Egolardan uzak, kendini beğendirme çabası olmadan, tırnaklarını geçirmeden hayata. Usul usul.

Salacak sahilinde oturmalılar mesela; elinde bir kitap yanında bir kahve dalıp gitmeli ufka. Dokunuşu kendine getirmeli seni. Bir tebessümde, sıcacık bir bakışında tüm hayatını bulmalısın, avuçlarına bırakmalısın sonra. Tüm yaşadıklarını, yaşayamadıklarını ona adamalısın.

Uzaklarda Neşet Ertaş çalmalı ‘kalpten kalbe bir yol vardır görülmez’… Duygu duraklarının sonunda inmelisin. Sen o yolun sonuna gelmelisin.Yolun sonu sessizlik, yolun sonu belki uçurum.

Herşeye rağmen aşmalısın o yolu. Aynı yolda yürüdükçe heyecandan küt küt atmalı kalbin. Dikenler batmalı ayağına, düşe kalka dizlerin kanayarak yılmadan yorulmadan bitirmelisin yolunu.

Hedefe ulaşmalısın. Aynı hedefte sessizliğine sessizliğini katarak gözbebeklerinde sonsuza dek susabileceği biri olmalısın. Gerisi sessizlik, gerisi sonsuzluk olmalı.

OLmalı mı, Olmamalı mı?…