Kıvılcım Yeter

İnsana bir kıvılcım yetermiş. Öyle bir şey ki her şey tastamam yüklü iyide kötüde saklı kalbinde ama günü gelince çıkıyor ortaya bütün istidattı.. Bilmiyor aslında içinde olan iyiliği de kötülüğü de mesela birini seviyor ve ona beslediği şeyden iyilik doğuyor öğreniyor sonra iyiliği.. Ya kötülük.. Svendsen’in bir sözü hoşuma gitmişti “Yapmamamız gereken kötülükle mücadele etmektir” ama maalesef ki mücadele ettiğimiz şeylere çoğu zaman yeniliriz dedim ya insana bir kıvılcım yeter..

Hayatta her şey bizim içindir derim hep acıda, sevinçte, iyi yaşamakta, ölmekte..

Öyle yaratılmışımız ki acizlik içinde hep ahkam kesiyoruz istediğimiz her şeye halbuki bilmiyoruz alnımızda yazılı olanı yaşayıp sonra kendi tercihlerimiz yüzünden olan pişmanlıklarımızı.

“Hiçbir mutluluk sonu iyi biten acı kadar lezzetli değildir” demiş Flaccus, ne güzel de söylemiş. Mutluluk görecelidir ama acı olan şeyler her insanda aynıdır ölüm gibi hastalık gibi.. İnsanlar mutlu olmayı öğreniyor mu sizce? Annesinden mi görüyor yoksa en sevdiği arkadaşından mı? Sahi nedir mutlu olmak? Hüzünlü olmayı da öğreniyor muyuz yoksa ağır basan taraf acı mı oluyor çoğumuzda..

Mesela hep mutlu olmayı isterdim gamsız olmayı huzursuzluktan öte sevinmeyi bilmeyi ama neden melankolik oluyor çoğu sabahımız? Kimi de çok seviyor acısını acı yokken bile didik didik edip bir şeyler bulmayı kısaca hüzünlü olmayı..

Mutluluğu iyi hissetmeyi aramak kadar hüznü aramak da çok içimizde! Kendimde bulduğum şeylerden çok bulamadıklarımı aradım uzaklarda bir yerde özlediğin bildiğin bir şey var ama bulamıyorsun ne olduğunu kendini tamamlayamıyorsun eksik kalıyor bir yanın sonra bir yaş daha alınca yoruluyorsun aramayı unutuyorsun.. Yoruyor insanı hayatın aceleci tavrı ne var sanki biraz sevecen biraz daha sevgili olsan..

Dostoyevski “Anlamından çok hayatı sevmeli. Anlam ancak o zaman anlaşılır hale gelir.” demiş.

O zaman hayatı sevmek gerek; öyleyse sevmeyi kaçımız biliyor? Hayatı insanı çiçeği böceği..