İçinizdeki Çocuğa Sarılın..

Yıllar sonra hatırlamak ne kadar güzel… Ne kadar güzel dönmek eskilere, yaşamak yeniden, gözünde canlandırmak anıları…

Bir insanın çocukluğuna dönmesi ne kadar güzel… İlk oturdukları evi görmesi, arkadaşlarıyla buluştuğu köşe başlarına bakması, yürüdüğü yollardan yürümesi, tanıdık yüzler görmesi… Canlandırması kendini yeniden o yaşlarda…

Gençliğine dönmesi ne kadar güzel bir insanın… O şehirde seneler sonra bulunması, hayatının dönüm noktası olan yerde yeniden hayat bulması… Okuduğu okula yıllar sonra gitmesi, oturduğu sıraya yeniden oturması, kaldığı yatakhaneyi görüp hüzünlenmesi, denize bakarak kurduğu hayalleri hatırlayıp bazen gülmesi bazense gözünün dolması… Çarşı izinlerini, beklediği kantin ya da yemekhane kuyruklarını, o zaman dinledikleri şarkıları hatırlaması ne kadar güzel…

Bir insanın geçmişini hatırlaması ne kadar güzel… Henüz ruhunun yara almadığı, bedeninin ve ruhunun yıpranmadığı,  hayata sabır ve umutla baktığı zamanlara dönmesi ne kadar güzel…

Geçmişime yolculukta beni karşılayan o küçük kız çocuğunu gördüğüme çok sevindim. Meğer ne çok özlemişim onu. O hep küçük kalsa da yine çok şey öğretti ve hatırlattı bana. O büyümüş halini görünce ne hissetti bilmiyorum. Günün birinde bu andan sonra yaşadıklarımı da böyle hasretle anar mıyım onu da bilmiyorum. Gelecek hepimiz için koca bir muamma ama geçmiş ne kadar da güzelmiş çocukluğumuzda…

Unutmadan… O küçük kıza benden bir teselli; hala çok severim pamuk şekerini 🙂