Aşığınım Beaa

İçmişim. Bir gün akşam çok fenayım. Yanında bir de sinir ağrısından nöroloji uzmanının verdiği hapla karışmış. Ama bir sorun niye? Sebebi beni sevgilim yok yere bırakmış gitmiş. Sayıklıyorum Esra Esra diye. Canımın içini arıyorum arıyorum, telefonlarıma bakmıyor ya.

Attığım mesajları Ziya atmaz valla. Kankisini rahatsız ediyorum. “Ya ne olur konuş benim adıma, valla bak bir hata etmişsem düzelteceğim.” Dakikalarca kankisine dil döküyorum. Yine de olmuyor. Bir abimiz denk geliyor, aracıyla yanımda durup indiriyor camı. Benim gözlerden akan yaşlarıma üzülüyor.

Sevgilin mi terk etti oğlum. Evet abi. Çok seviyorum, neden terk ediyor ya? Valla abi, ben onu üzecek bir şey yapmam. Abi bir şey yap ya. Abi ya. Yanına alıyor, gezdiriyor, derdime ortak oluyor. Gece kulübüne götürüyor. Abimiz çok şen şakrak biri. Yemin ederim eğleniyoruz kardo. Kafamın kıyaklığı artıyor da artıyor. Abim de güzel içiyor. Başarılı yani. Ben arada bir istifra edip geliyorum WC ye. Hopla zıpla, müzik, dans… En son abi de kafayı buluyor. Masadaki çerezleri diğer masadakilere atıyor. Ben de aldığım cesaretle atıyorum.

Zaten Esram gitmiş, kaybedecek neyim var ulan. En son dayanamıyor mekan. Esram’dan yediğim yetmezmiş gibi bir de orada yiyorum dayağı. Yüz göz mor. Kalp zaten mort. Naptın be abi. Ben başlıyorum ağlamaya. Yediğim dayaktan mı yoksa Esra’dan mı yoksa neyden.? Vurmayın abi. Ah Esram ah.