Tüm Kötülükler Geçecek

Üzgünüm çocuk, unutmak gerekir bazen, kaybetmemek için. Kaybetmemek için benliğini, vazgeçmek gerekir bazen. Sana kalem tutturan o gözlerden, uykularını dağıtan o seslerden, geceni aydınlatan o gülüşlerden, gününü gece yapan o kirpiklerden.. Şehrin bir sokağından asla geçmemen gerekir, bir parkta asla soluklanmaman. O banka asla oturmaman, o çöp kokan dar ara sokağın, o çöp kokusunu unutman.

Üzgünüm çocuk, bir ihtimaldir her zaman yaşamak, ihtilallerin ortasında alabildiğin nefes kadar. Bir cadde kadar yakınken huzurun, huzursuzluğunda yakındır bir o kadar. Bir zamanlar ona doğru giden adımların, bir zamandan sonra geriye doğru gitmeye başlar. Doğduğun o evi seneler önce terk ettiğin gibi, onunla tekrar doğduğun o evi de terk edersin. O köşeden bir daha asla dönmez, o esnafa bir daha asla selam vermezsin.

Üzgünüm çocuk, tüm kötülükler geçecek, sen ve ben kalacağız dersin; tüm kötülükler geçer sadece sen kalırsın geriye.