Omuzlarım

Bir günah gibi omuzlarımdasın, tam da bugün. Sana gelemem, senden bir adım öteye gidemem. Mıh gibi kazılıyken ismin aklımda, iç çekişlerimin sonunda bir başkasının adını zikredemem. Silkeleyemem kendimi senden ama sana bulanamam. Bir gece uyurken sen kokamam, bir sabaha açamam seninle gözlerimi. Seni özleyemem, seni bekleyemem, sana gel diyemem.. Çöküp hemen yamacına orda dinlenmek isterken, seninle birlikte birkaç derin nefes alamam. Soluklanamam sol omzunda bir ikindi vakti. Bir ikindinin sonunda güneşin batışını izleyemem seninle.

Tüm keşkelerim sende ruh bulmuş gibi bakarken gözlerimin içine vazgeçemem bu günahtan. Omuzlarıma bindirdiği yükten patlasa da göğüs kafesim, sana döneceğini sandığım her sokağın, her köşe başında yalpalasa da adımlarım, o sokakların hiçbirinde göremesem de seni.. Sırtımı dönemem içimde yarattığım o varlığına. Öyle güzelsin ki, öyle benimsin ki içimde bir yerlerde, inanmak istemiyorum bir düşten ibaret olduğuna. İnanmak istemiyorum, bu kadar benken, bu kadar yabancı oluşuna.

Anlatamıyorum kimselere seni, o iç çekişlerin sonunda fısıldarken adını gülüp geçmek daha kolay geliyor bazen. Delirdiğimi düşünüyorlar kimi zaman, anlam veremiyorlar yersiz kahkahalarıma. Oysa ben, hepsini anlıyorum, hepsini anlamlandırabiliyorum, içimdeki sen sayesinde, içimdeki sana rağmen. Hem hayat ağacım, hem uçurumumsun; köklerinden sarkıyorum bir deliliğin ortasına. Bir deliliğin ortasında günah gibi taşıyorum seni omuzlarımda.