Mucizenin Adıydın ÇOCUK

Soğuktu hava… Bahara inat, insanın yüzüne yüzüne vuran kış soğuğu vardı etrafta. Dert mi? Senin gelişin baharı getirdi bu dünyaya.

Sen! Çocuk! İncecik parmaklarınla kuvvet katansın yaşamıma. En zor zamanlarımda ilaç gibi gelensin, nefes alamadığımda can olansın ruhuma…

Gülüşü huzur getirensin çocuk. Bütün karanlığa rağmen yakamoz güzelliğinde gelensin. Huzur adın senin… Saatlerce baksan bıkmayacak, güneş doğunca kaybolacak diye içinin titrediği en güzel manzarasın… Hayat enerjisisin…

Tanrı’nın en güzel armağanısın sen çocuk. En güzel mucizesisin. Mucizenin ta kendisisin. Mutluluk sebebisin en çok da. En asık suratlı adamı bile sevecen yapabilen, güldüren hatta yumuşatabilensin. Nedensiz mutlu olabilen ve mutlu edensin…

Çıkarsız bir sevgisin sen çocuk. Sevgilerin en büyüğü, tarifsiz bir aşksın; hiçbir zaman bitmeyecek bir hissin. Bu dünyada güzel olan duygular bütünüsün hatta.

Yaşadığın sayılı günlere rağmen herkesten daha vicdanlısın sen çocuk. Doğaya, hayvanlara hatta insanlara karşı bile büyüklerden daha vicdanlısın. Öyle ki “kuzu kulağı”nı bile gerçekten kuzunun kulağı sanıp canının acımış olabileceğini düşünensin ilk. Neden mi? Masumsun…

Masumsun sen çocuk. Kıskanılası bir temizliğin var içinde; ibretlik cümle aleme… Hep böyle kal, içinin kirlenmesine izin verme. Bu kötülüğü yapma hiçbir zaman kendine.

İnsana en iyi arkadaşsın sen çocuk, en iyi dostsun. Derdini unutturan, insanın keyfine keyif katansın. Yanlış söylediğin kelimelerle mutlu eden, boyundan büyük laflarla şaşırtansın. Ağladığında insanın içini sızlatan, güldüğünde dünyaları bahşedensin. Hele o sarılmaların… Hele o sokulmaların… Tek tanesin sen çocuk! Bi tane…

Sen umutsun çocuk. Yarına umutla bakabilen güzel gözlerimsin. Sen bu günümsün çocuk, bu gün ise senin günün… İyi bayramlar içimde büyüttüğüm “küçük çınarlar”.