Elveda

Korkma, güçsüz değilim eskisi kadar. Alışıyormuş insan, alışmak zorunda kalıyormuş ya da.

Gözlerim dolmuyor artık baba kız gördüğüm de, özenmiyorum da üstelik. Bana bir yudumunu çok gördüğün sevgini başkalarına kepçe kepçe dağıtışında yakmıyor canımı. Sevdi babam beni diyorum, sevdi, taştı sevgisi sonra kalmadı hiç. Biliyorum saçma, saçma ama böyle avunuyorum işte. Rüyalarıma da gelmiyorsun, hoş ben artık rüya görmüyorum ki.

Sen yokken çok şey oldu, küçük bir kız çocuğuydum dizlerim kanardı, ağlardım; büyüdüm, göğsümün tam ortasında bir çukur var, ağlamama dahi izin vermiyor. Bir adamı sevdim baba, yokluğunu doldurdu biliyor musun? Onun yanındayken özlemedim seni hiç, sana ağlarken başım onun omuzundaydı hep. Duysan kızardın biliyorum. Duysan çok kızardın. Korkma yahu, o da gitti, aynı senin gibi; ardında kırık, dökük bir enkaz bırakarak. İlk senin haram ettiğin o duygu var ya baba, kimse helal kılmıyor onu, rahat olsun için. Sınava girdim mesela geçen sene, istediğim bölüm gelmedi, gitmedim üniversiteye. Hatırlıyor musun, polis olmak istiyorum derdim, kızardın. Ölmemden korkardın, yokluğumu görmekten korkardın. Korkuyor musun şimdi de? Kâbusların zehir ediyor mu uykunu? Ölüyor muyum baba rüyalarında; benim tüm mezarlıklarım senin bedeninle dolu.

Çok isterdim, babasına aşık bir kız çocuğu olmayı, bu eve girdiğimde seni aynı koltukta görmeyi, akşam eve gelişini dört gözle beklemeyi, sabahları öperek uyandırmanı, arkamda olduğunu bilmeyi; ölüme yürüsem bile arkamda olduğunu bilerek yürümeyi. Olsun, almış Allah’ım seni benden, yazmamış kaderime, silmiş üstünü, karalamış; bembeyaz harflerle o güçlü kadının adını kazımış.

Üzgünüm baba, ben annesine aşık bir kız çocuğuyum, gelme artık olur mu? İstemiyorum. Sitem olarak algılama bunları, sadece seninle aynı dilden konuşuyorum.

Son kez baba,
Son kez elveda.