Dünya Yalnızken de Güzeldir

Bir gece aniden kaburgalarımın tam ortasına bir his yerleşiyor.

Öyle ağır, öyle sancılı bir his ki seyretmeye doyamadığım istasyonlar, kıyıya vuran dalgalar, uçuşan kuşlar, mavi gök, sevdiğim bütün manzaralar anlamsızlaşıyor.

Anlam kattığım değerler değersizleşiyor, konuşmaktan çok sessizliği seviyorum ve sessizliğin içinde gece de kayboluyorum.

Aşkın sonu bu işte; bitince gömmüyorlar ama aslında kör kütük ölüyorsun. Sonra ağzımdan çıkan bütün kelimeler aşktan öteye gitmiyor.

Meğer bir girdabın tam ortasındaymışım da durup bakmaya, yoluma gitmeye hiç fırsatım olmamış.

Bizleri gömmüyorlar oysa düpedüz bir cinayet bu, kimse kendini suçlu hissetmiyor çünkü herkesin kendi penceresinden baktığı manzara kusursuz görünüyor.

Sonra hiç yakışmasa da dilimden şu kelimeler dökülüyor; “Boşver, dünya yalnızken de güzeldir.”