Vâveylâ

Uyandığım en güzel sabahın öznesiydin, ocağın yirmisiydi. Güneşin ilk defa odama girdiğine, tenimi ısıttığına şahit olmuştum. Yoksulluğum o sabah tüm eşyalarını toplayıp gitmişti. Başım sol göğsünün üstündeyken, nefesimi nefesine uydurmaya çalışırken durmuştu sanki zaman. Boynunla, omzunun buluştuğu o memleketin kokusu sarmıştı dört bir yanını odamın. Bir de geceden kalan sigaralarımız. Hemen ardımdaydın, bir dokunuş uzaklıkta. Birdik, bizdik, güzeldik.

Güzeldik, di’li geçmişten kalan tüm hikayeler gibi. Kirlenmemiştik başka tenlerde. Başka şehirlerde aynı gökyüzüne bakıyorduk hâlâ. O zamanlar gökyüzüm vardı.

Ellerin sığınağım, gözlerin inancımdı. Seninle kafa tutuyordum bu dünyaya. O zamanlar cesaretim vardı.

Peki ya şimdi,

Geçen senelerin ardından,

Ya şimdi? 

Çirkinleştik,

Kirlendik de üstelik.

Ellerini başkaları tuttu,

O küçük gözlerine başkaları baktı.

Ben korkağın teki oldum,

Seni sevecek cesaretim dahi kalmadı.

* * *

Biliyorsun işte öldüm,

Seni yaşattım, kendimi öldürdüm,

Tam bağrında,

Aralık’ bir hayatın.