Ölüme Tutsak

Katil de benim, maktûl de. İtiraf ediyorum hakim, kendimle verdiğim o savaşta, kendim tarafından kalleşçe katledildim. Silahı tutan da bendim, namlunun ucundaki de. Tetiğe basarken titremedi ellerim. Şakaklarımda hissettiğim o soğuğa göğüs gerdim ama şu amansız yalnızlığıma göğüs geremedim, pes ettim.

Katil de benim, maktûl de. İtiraf ediyorum hakim, o uçurumun dibinden, o dipsiz maviliğe itilerken sırtıma değen eller benimdi. Öyle güçlü ittim ki kendimi, tüm kemiklerimin kırıldığına yemin edebilirim. O dipsiz maviliğe daldığımda zaten ölü bir bedenden ibarettim. Saniyeler önce değil, seneler önce ölmüştüm oysa. İnandıramadım kimseyi, göstermek istedim. Kolay yolu seçtim, pes ettim.

Katil de benim, maktûl de. İtiraf ediyorum hakim, o ipi, o tavana ben astım. Ben tekmeledim o tabureyi ayaklarımın altından. Celladım bendim, cellada ölüm emrini veren de. Her şey bendim ama kimseydim. Sorun da buydu. Birileri için biri olmaya çabalamaktan yoruldum, pes ettim.

Katil de benim, maktûl de. Kes cezamı hakim, kes cezamı gideyim lâyık olduğum o cehenneme. Tanrı’nın benim için yazdığı senaryonun son sahnesini oynamalıyım daha, yanmalıyım dünyadaki ateşin yedi kat üstünüyle. Dünyada bıraktığım yalanları izlemeliyim sonra gökyüzünden, bir kez daha cezalandırmalıyım kendimi. Pes ettim hakim, savunmam yok.

Vur kelepçeleri bileğime, tutsak olmalıyım bu ölüme; başka gidecek yolum yok.