Öykü

Nasıl anlatsam anlarlar?

Bilemedim kaç yolu var ama var.

Ben ha gayret çabalasam da anlatmaya

Oldu olanlar.

Unuttuğumu sandığım birçok şey. Arkaya attığım ve bir daha asla esamesini dahi okumak istemediğim birçok şey. Şaşırıyorum.

Hiç beklemediğim bir zaman diliminde aslında çok da neşeli olduğumu düşündüğüm bir iklimde yüzüme çarpıyor.

Of hatırlatıyor.

Düşünmeye başlıyorum. Düşününce nefesim kesiliyor, düşünen yerlerimi kesip atmak istiyorum.

Arabadayım, müzik çok yüksek ve hareketli  çünkü anı yaşamayı, o kısacık, saçma sapan anı bıçak gibi yüzümün her bir yanını kesen o anı unutturmaya çalışan mücevherler var etrafımda.. Müzik yüksek, ben o evin koridorunda, mutfağındayım. Bir canavar yürüyor üstüme, durduramadığım, nefes almama izin vermeyen… Giriyor çıkıyor sürekli. Ben camın önünde sessizce sigaramı içip, süzülen gözyaşlarımı teselli ediyorum.

Anlatamıyorum, çok denedim.

Yanlışlarımı, kırgınlıklarımı ve en zayıf noktalarımı verdiğim canavar hepsinin gücüyle saldırıyor. Omuzlarımdan tutup oraya buraya savuruyor tüm kötülüğüyle. Ve öyle nefret dolu ki bana, tüm insanlığa, belki de ben onun eline geçen çok büyük bir fırsatım tüm içindekileri kusmak adına. Haykırıyor, onu üzen tüm kadınların, erkeklerin adına haykırıyor yüzüme. Durduramıyorum.

Kaçıyorum, yakalıyor. Kalıyorum, itiyor.

Öyle iğreniyor ki varlığından, yüzüme bırakıyor içindeki nefreti.

Yazamıyorum bile, müzik çok yüksek.

İyi olmam lazım, iyi olmam lazım.

Belki her şeyi unuturum, ama bunu?

Bir anda çıkar işte karşına aniden bir yemek masasında belki. Sonrasında kısa metraj film makinesi devreye girer ve çalıştırır bozuk deyip arkaya attığın hüzünlü filmini. Aynı sahneleri defalarca yaşarsın.

Geçer. Geçmek zorunda. Herkes hayatını yaşarken geçmek zorunda.

Müzik sesi çok yüksek. Kıstım sesi, şimdi bir kahve demleyeceğim kendime ve suratıma düşen yağmuru unutmaya, duyarsızlaşmaya, yaşanılanları geride bırakıp sil baştan’a,

Kadeh kaldırıcam.

İsmi öykü bu yazının.

Keşke içindekiler de öykü olsaydı.

16.08.2020

Bayraklı