His

Bir enkazın ortasında uyandım. Uyandığıma bin pişmandım. Duvarları kaldırdım, taşları saçtım etrafa. Ölü tenlerde dolaştı ellerim. Seni aradım, bulmak istemedim ama seni aradım. Görmek istemedim ama sana bakındım.

Hayal meyal hatırlıyorum, felaketten önce duyduğum son ses senindi. Bu duvarlar üstüme yıkılmadan önce dokunduğum son ten senindi. İknaydım her şeyin sonunun sen olduğuna. Kahkahalarım sende son bulacaktı, gözyaşlarım da, ölümüm de, kalımım da.

Biliyordum, bir gün bu duvarlar üstüme yıkılacaktı. Toza, kire bulanacaktım. Hiçbir yağmur paklamayacaktı beni, ölüm bile aklamayacaktı. Üstüme yapışan o toprak kabul etmeyecekti, senin yollarında yürüyemeyecektim.

Biliyordum, hissizleşecektim. Seni sevmeyi sevmekten vazgeçecektim, senden de. Ve tüm bunlar yaşanırken seni suçlayacak ama senden nefret dahi edemeyecektim. Güzel günlerden geçtim, kötü günler dahi gelmeyecekti gözümün önüne. Bir sabah yanında çok ağlamıştım, gözyaşlarım bir daha akmayacaktı.

Yaşamadığımı biliyordum ama öldüğüme hiç bu kadar ikna olmayacaktım.