Hiçlik

İzin verseydin eğer, ruhum kanatlanır avuçlarına konardı. Kim bilir, cehennem ateşinden farksız avuçların bir gecenin sabahında saçlarımı okşardı. Belki bu dünyanın tüm sabahları bize doğardı!

Bakma öyle, ben bilmem, efsaneler kuşanamam artık. Gelmeyecek baharlara bel bağlayamam. Ellerim, ellerini aramaz üstelik. Bir bardak çaydan süzülen dumana eşlik edecek siluetini hasretle anamam. Bir sigara yakarım, bir de kendimi. Ama bir daha asla bizi yoktan yaratamam.

Yalnızlık Tanrı’ya mahsustur, ben Tanrı değilim. Her şeyden ve herkesten uzak bir yalnızlığa sığınamam. Belki bir kadehin başında beklerim seni, belki rüyalarımda koştuğum hiçliklerde. Bozdurma işte bana yeminlerimi, bir daha sakın gelme!

Bakma öyle, diyorum sana. Ben bilmem, o sokaktan nasıl geçilir, o şarkı bir daha nasıl dinlenilir. Delilikler kuşanırım, çığlıklar atarım belki. Çığlıklarım fazla gelirse bu sokaklara, biraz daha bağırırım, biraz daha! Belki biraz sızlar içim, belki bir kaç damla gözyaşı eşlik eder sızıma. Usanmam bu delilikten, sırtıma bin bıçak da saplasan senden yana uslanmam.

Koklayarak öptüğün ellerimin bir bardağı tutmaya bile mecali yokken artık, yıkma arzusuyla yumruklayamam nefretle ördüğün duvarları. Bıraktığın güzel anılardan kanarım, kötü günlerimizi susuzluğuma içerim kana kana.

Ve bir sabah bir daha açamam gözlerimi, belki bir gece bir daha kapatamam. Öyle sessiz, öyle kimsesiz geçip giderim dünyandan.

Ve sen öyle ıssız, öyle savunmasız,
Kim bilir,
Belki bir gece beni dilersin Tanrı’dan.