Gökçe BÜKBÜZ
Bazen tam da orda durur.
Elimden tutup her şeyi değiştirebilecekmiş gibi,
Hayattaki engellere karşı ben buradayım der gibi,
Senin bir damla gözyaşın toprağıma düşmesin der gibi.
***
Ama sadece durur öylece çınar gibi.
Bir türlü ulaşmaz tekbir yaprağının serinliği,
İzin vermez dalları gölgesinde nefes alman için.
Öylece durur tüm gücü ve kudretiyle,
Sanırsın o varken hiçbir rüzgâr seni sarsamaz.
***
Sonra anlarsın tüm gölgesi kendi toprağını serinletir,
Sana sadece içi boş kabuğuna tutunmak kalır.
Bir tutsa sarsa hissetsen şefkatini geçecek her şey bilirsin.
Ama su serpmez kendi köklerinden başka yere.
***
Sen dertleri için yapraklarını dökersin,
Onlar dallarını kırarlar yeniden yeşillenmen için.
Senin kırık dalların acırken hep gül isterler.
Sonra anlarsın;
Sen güneş açmıyorsan kimse ay gibi aydınlanmazmış.
Yalın anlatımla derin mana. Güçlü duruşun içindeki mini mini naif kız çocuğu her kadının içinde her daim yaşamaya devam ediyor. Ona çok iyi bakmak lazım. Etrafina yaydığın ışığın hic sönmesin. Ama önce ve ilk olarak kendini aydınlatsın tüm insanların. Bu kadar derin bir anlatım hayati derin yaşayan ve anlamlandırmaya çalışan insanlara özgü olmalı. Boyle birinin yakininda olmak hele hayatı paylasmak ise ayrıcalıklı…
Ayrıcalık hayatıma anlam katan sevdiklerimin hep kalbimde olması,iyi ki varsınız.