Gözlerim

Bir duvarın tam karşısında kendime bakıyorum. Gözlerime, gözlerimin içine. Göz altlarımın karanlığı arada bir dağıtsa da zihnimi, gözlerimin taşıdığı yorgunluğu sezebiliyorum. Uykusuz gecelerim düşüyor hatrıma, en yakını dün gibi… En yakınının dün olduğunu hatırlayıp tekrar susturuyorum kendimi. Odam çok soğuk, diyorum; ondandır belki uykusuzluğum.

Bu gözlere öfkeyle baktığım zamanları anımsıyorum daha sonra. Hani her şeyin suçlusu olduğum, kendimden vazgeçmeyi basit nedenlere indirgeyebildiğim o günler… Ne kadar basit gelirdi içinde ölüm geçen cümleler. Sanki hiç yaşamamış, sanki hiç yaşayamamış gibiydim. Öyle çok canımı yakıyordu ki o öfkeli bakışlarım, öyle çok gerçeği suratıma vuruyordu ki kazanamayacağım bir savaşın ortasında olduğumu fark edip kafayı yiyordum. Şanlı komutanlar gibi, esir düşüp, teslim olmaktansa intihar daha şerefli bir son oluyordu gözümde. Çok sonraları anladım içinde bulunduğum savaşın bu şerefi hak etmediğini, işte o gün silindi gözlerimden öfkem.

Öfkemin hemen ardından, o gözlerin derinlerinde her şeyini kaybetmiş bir kadın karşıladı beni. Yarınını düşünmeyen, dününü bilmeyen; günü kurtarmaya kurulu bir düzen… Ne kadar düzen diyebilirsen. Hem rahatlatıcı, hem korkutucu bakışlardı bunlar. Hem dünyanın en zararsız insanıydım, hem de dünyadan vazgeçebilecek bir vurdumduymaz. Nasıl tek yürümüştüm o sokaklarda insanlara çarpmadan, bilmiyorum. Tanrı bazen beni seviyor, buna inanıyorum.

Her şeyini kaybetmiş o kadının yabancı olmadığı o bakışları anımsıyorum daha sonra. Baygın, çaresiz, bitmiş, bitirilmiş… Bir masadan sallana sallana, belki kahkahalarla kalkıp aynada o gözlerle yüzleştiğim geceleri hatırlıyorum. O aynayı parçalamak isterken zihnimden geçen anılarla, düşüncelerle yüreğimin, ruhumun nasıl parçalandığını…

Ama şimdi paramparça değil, kendimle birim, bütünüm. Uykusuz gecelerim ufak alışkınlarım,sadece hayatı gözümde büyütmüşüm.