Affet Beni Baba

“Ben hiç bir yağmurda babamla ıslanmadım.
Gerçi dışarı çıkarken babam şemsiyeni yanına al demedi hiç.
Akşamları eve geldiğinde sevindiğim tek büyüğüm annemdi.”
Eve girdiğimde seni koltuğunda otururken bulmadım hiç,
ya da gecenin bir körü geleceğin için uykusuz kalmadım.

Aslında bakarsan, senden sonra hiç sevilmedim baba.
Bu ev bile sevmedi.
Çocukluğumu geçirdiğim bahçedeki güller kurudu,
Kaç mevsim devirdik,
Bir seni seviyorum demedin baba.

Biz benziyoruz derdin ya hani,
Gecenin bir körü kovarken evden,
Ve yere düştüğümde tutmadığında elimi.
Biz hiç benzemedik baba,
ama tüm yaralarım sana benzedi.

Kaç yıl devirdim, ne acıları yendim belki,
ama şu yokluğunda boynum kıldan ince baba.

Diyorum ya sana, benzemiyoruz hiç,
Ben kimseyi böyle ıssız, savunmasız bırakmazdım baba,
Kimse benim evladımın suratına bağıramazdı,
“sen piçsin, senin baban yok”
Dokuz yaşında duyduğum bu sözler yankılanırken kulaklarımda,
Benzediğimizden bahsetme baba.

Ama özür dilerim, toprak olmanı istediğim için,
Mazur gör bu isteğimi,
Toprak da olsan, sana sarılmak, kokunu içime çekmek ne güzeldir baba,
Ben oğlun değildim, bu mutluluğu tadamadım hiç.

Yarın bir gün gideceğim bu şehirden baba,
az da olsa yaşadığımız güzel anları gömeceğim bu şehrin zifiri karanlıklarına…

Affet baba, seni özledim,
Yalan da olsa seni seviyorum kızım,
demeni,
Her şeyden vazgeçtiğim an elimi saran ellerinin sıcaklığını özledim.

Affet beni baba.