Şimdi okuyorum: Minguzzi’ye Sessiz Gözyaşları
-
01
Minguzzi’ye Sessiz Gözyaşları
Ben bu satırları yazarken bir annenin kalbine dokunmak istiyorum. Çünkü biliyorum, bir çocuk dünyaya geldiğinde yalnızca kendi yaşamını değil, annesinin de kalbini büyütüyor. Ve o kalpten koparıldığında, geride kalan sadece bir eksiklik değil; tarifsiz, kapanmaz bir boşluk oluyor.
Mattia Ahmet Minguzzi… Daha 14 yaşında, hayatının baharında, gözlerinde merak ve geleceğe dair umutlarla dolu bir çocuktu. Bir gün pazara çıktı, belki annesinin istediği bir şeyi almak için, belki de sadece dolaşmak için. Ama dönmedi. Bir annenin beklediği ayak sesleri bir daha duyulmadı, o gün evin kapısı açılmadı.
Anneler bilir; bir odanın içinde yankılanan sessizlik bazen binlerce çığlıktan daha ağırdır. O gün, o sessizlik Minguzzi’nin annesinin kalbine çöktü. Onun kahkahalarının yerine mahkeme salonlarının ağır havası, okul çantasının yerine dava dosyaları kaldı. Çocuğunu kaybeden bir anne için artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz.
Adalet arayışı başladı. Duruşmalarda rakamlar, cezalar, yasalar konuşuldu. Ama bir anne için mahkeme kararları sadece bir kâğıt üzerindeki yazılar gibidir. Çünkü hiçbir ceza, kaybolan o sıcak eli geri getirmeyecektir. Bir annenin gözyaşıyla dile getirdiği “cani canidir” sözü, aslında bütün toplumun vicdanına bir çağrıdır.
Benim içimde de şu düşünce var: Bir çocuğun kaybı sadece ailesinin değil, hepimizin kaybıdır. Çünkü o çocuk hayata tutunsaydı, belki bir doktor, bir öğretmen, belki de bir sanatçı olacaktı. Bizler onun yarım kalmış hikâyesinin tanıklarıyız. Ve en çok da annesi… her sabah uyanıp, boş kalan o yatağa bakmak zorunda olan annesi.
Minguzzi’nin hikâyesi bize şunu hatırlatıyor: çocuklarımızın gülüşlerini korumak, annelerin kalplerini korumaktır. Bir annenin yaşadığı bu tarifsiz acıyı anlamak, sadece onun değil, bütün çocukların geleceğini savunmaktır. Çünkü bir çocuğun hayatı elinden alınırsa, hepimiz biraz eksiliriz.
