Oluyormuş Meğerse

Nasıl da üzülmüştüm sen giderken
Unutamam, yapamam diyordum
Hayat anlamsız geliyordu sensiz
Nasıl yaşardım, ne yapardım
Dünyamın yıkılışı, kıyametimdi benim
Korkuyordum açıkçası sensizlikten

Kolay olmadı o günler
İnkar da edemem çok acı çektim
Uykusuz geçti bir çok gecem
Ağladığım da oldu gizli, gizli
En zoru da seni soranlara gitti diyememek
Nasıl diyebilirdim ki  o artık yok
Daha kendim kabul edememişken
Oluyormuş meğerse alışıyor insan

Anlayacağın….
Bu günlere gelmek zordu benim için
Çektiğimin acının bir ölçüsü yok
Anlatsam sana kelimeler kifayetsiz
Yazayım desem satırlar yetersiz
Vazgeçtim bir çok kez ölmek istedim
Denedim de geldim o son eşiğe
Sonra zamanın akıntısına bıraktım kendimi
Savursun beni nereye isterse
En acı ilacıymış meğer, zaman
Kapandı bir bir yaralarım
Önce  düşlerimden sonra yüreğimden
Silindi yavaş, yavaş izlerin
Oluyormuş meğerse unutuyormuş insan en sevdiğini bile