Son…

Bir gece aynaya baktığımda kendimi görememiş olmam tuhaf olmamalı değil mi?

Ellerim bana ait değil gibi, yüzüm, saçlarım.

Dışarıdan, çok uzaktan bakıyorum kendime.

İzliyorum.

O ben değilim.

Sigaramın ucundaki sonsuzluk ellerimden başlıyor vücudumu sarmaya.

Güneşi görebiliyorum gecenin karanlığında.

Zifiri karanlıkta bulabiliyorum yolumu.

Son kez bakıyorum arkama,

Son kez yaşıyorum endişeyi,

Son kez tadıyorum pişmanlığı.

Ve şimdi gidiyorum.

Baştan uca bağlıyken ruhum vücuduma,

İlk kez gidiyorum.

İlk kez dönüyorum kendime.

İlk kez gerçekten yaşıyorum…