Bayram Gelmiş Neyimize?

Bayramlar sadece takvimlere mi gelmeye başladı artık? Rakamın kırmızı yuvarlak içine alınması ve özel bir gün olduğunu hatırlatan sembolü mü gösterir bayram olduğunu? Ne zamandır sadece tarihten ibarettir bayramlar? Ve biz ne zaman kaybettik “Mutlu bayramlar” dileğindeki “mutlu” ifadesini?

Çocuklar için iyi bayramlar ne zaman bitti mesela? Babasız kaldıklarında mı? Anneleri onları korkarak büyütmeye başladıklarında mı? Başuçlarında kırmızı ayakkabıları ya da süslü kıyafetleriyle uyuyamadıkları için mi gitti güzelliği bayramların? Yoksa hiç mi alınamadı kimi çocuklara bayramlık? Dışarıda giyinip kuşanıp mutluca gezen yaşıtlarını görüp de şeker yerine çöp topladığı için mi sevmemeye başladı çoğu çocuk bayramları? En önemlisi yeniden olacak mı mutlu bayramları? Heyecan duyacaklar mı bayram gelince en masum halleriyle?

Peki biz büyükler ne zaman kaybettik bayramlarımızı? Çocuklarımızı koruyamadığımızda mı? Onlara mutlu, huzurlu, güvenli, barış içinde bir dünya bırakamayacağımızı anladığımızda mı? Şehitlerimiz çoğaldığında, içi yanan anneler, gözü yaşlı eşler kaldığında mı geride? Ölenlerin sayısına, kökenlerine, inançlarına baktığımızda mı? İnsanlığımızı kaybettiğimizde mi bitti bayramlar?

Sadece bir erkek ismi olarak mı kalacak “Bayram” kelimesi? Ona da eyvallah… Yeter ki mutlu insanlar olsun… Huzurlu bir ülke, güvende çocuklar olsun… İşte o zaman her günü bayram gibi yaşar ve yaşatırız. Varsın deli desinler, biz razıyız. Öyle değil mi?

Her şeye rağmen mutlu, umutlu bayramlar…