Asuman ATAGÜN
Belirsiz bir gece; uzun, kapkara ve karışık… Boğazında düğümlenen bir hıçkırık kadar ağır… Gençliğini özleyen bir yaşlı kadar ümitsiz ama iyileşmeyi bekleyen bir hasta gibi umut dolu…
Böyle bir gecenin sonunda çıkacaksın yola… Usul usul yürüyeceksin bilmediğin kaldırımlarda… Ayakların nereye götürürse düşünmeden gidivereceksin, hesapsızca… Unutacaksın geride bıraktıklarını… Belki mutluluklarını, belki hayal kırıklıklarını, belki de bütün yaşanmışlıkları… Unuttukça anılarını, çekeceksin içine yüzüne vuran soğuk havayı… Ciğerlerine dolana kadar, hatta yakana kadar genzini…
Yorulacaksın belki de… Oturacaksın bir taşa ve başlayacaksın tekrar düşünmeye… Duyacaksın yerdeki karıncanın bile feryadını… Hissedeceksin yanından geçenlerin acıyan bakışlarını… Şehrin sancısını duyacaksın yüreğinde… Yüreğindeki sancıyı artıracaksın en derinlerinde…
Sonra şükredeceksin nefes aldığına… Nefes alıp ona olan sevginin yaşadığına… Ölüp de sevginin toprak olmadığına… Belki de güleceksin haline, hala şükredecek bir şeyler bulduğuna… Bir durup soluklanacaksın ve yine dikileceksin dimdik hayatın karşısına…Yeni sabahlara, yepyeni soluklarla… Çünkü varsa bu hayatta, nefes alıyorsa bir taraflarda, eksik hissetmezsin kendini baştan sona…
Ve dersin ki; hep tutulsun aklım onda…
